Tokarczyk z Bielska. Wrócił do domu i wywołał trzęsienie ziemi

Pięć lat w Stali Rzeszów to okres, który – jak mówi sam Tokarczyk – ukształtował go bardziej niż jakiekolwiek szkolenie czy licencja trenerska. To właśnie tam, w środowisku ludzi z pasją, wiedzą i nieustanną potrzebą rozwoju, dojrzewał nie tylko jako szkoleniowiec, ale też jako człowiek.

W tamtym czasie Stal była czymś więcej niż klubem. Właściciel – Rafał Kalisz, inwestował ogromne środki w rozwój szkolenia, ściągając na Podkarpacie topowych specjalistów swoich dziedzin. To był organizm myślący, eksperymentujący, otwarty. Tokarczyk pracował w towarzystwie wybitnych ekspertów – profesora Tadeusz Hucińskiego – twórcy słynnej metody Imopeksis, Tomasza Wilczewskiego, Rafała Malinowskiego czy Konrada Czapeczki. Wśród trenerskich kolegów choćby Mateusz Stolarski – dziś pierwszy trener ekstraklasowego Motoru Lublin. Z każdym z nich spędzał długie godziny na rozmowach o futbolu, psychologii, emocjach i człowieku. – „To była szkoła nie tylko piłki, ale i życia. Tam zrozumiałem, że trener to nie tylko ktoś od ćwiczeń, ale też przewodnik, mentor, obserwator. Nauczyłem się samoświadomości, kontroli emocji, pracy nad sobą” – wspomina.

Symbolem tamtego okresu był pewien rzeszowski dom – wynajęty przez właściciela dla ekspertów pracujących w klubie przez kilka dni w tygodniu. Miejsce, w którym bardzo często natężenie ludzkiej elokwencji i sportowych doświadczeń na metr kwadratowy był czymś niezwykłym. Tam spotykali się fachowcy pracujący w klubie, toczyły się rozmowy o piłce i świecie, tam rodziły się pomysły, które potem przeradzały się w konkretne działania na boisku. – „To był dom, w którym siedziało się godzinami, często do późna w nocy. Profesor Huciński, siadając w fotelu ze swoją fajką potrafił jednym zdaniem zmienić sposób myślenia o danym problemie. Była w tym magia. To było środowisko ludzi, którzy żyli piłką, ale też rozumieli człowieka” – opowiada Tokarczyk.

Z Rzeszowa wyjechał bogatszy o doświadczenie, które trudno zmierzyć statystykami. Wiedział już, że budowanie drużyny to proces, który zaczyna się nie na boisku, lecz w głowie. Że piłka to emocje, relacje i odpowiedzialność. I że – jak powtarzał profesor – „trener, który przestaje się uczyć, przestaje być trenerem”.

Puławy – pierwsze wyzwanie na szczeblu centralnym

Po latach pracy z młodzieżą i w akademiach, nadszedł czas na najtrudniejszy egzamin – samodzielne prowadzenie zespołu seniorskiego. W lecie 2024 roku Tokarczyk czuł, że to właściwy moment. Podpisał kontrakt ze SPEC Stal Łańcut, z podkarpackiej 4. Ligi. Chwilę później jednak pojawiła się szansa, której nie sposób było odrzucić. Propozycja z klubu ze szczebla centralnego dla początkującego trenera seniorów to coś. Taką szansę Tokarczyk dostał w Wiśle Puławy. Wisła była dla Maćka Tokarczyka pierwszym seniorskich klubem w pełnym tego słowa znaczeniu. Klub z tradycją, ale też z bagażem problemów, które z każdym tygodniem coraz bardziej wychodziły na powierzchnię. – „Wiedziałem, że to nie będzie łatwe miejsce. Już po pierwszych tygodniach było widać, że Wisła przechodzi trudny moment organizacyjny. Zmieniający się ludzie w klubie, napięcia, niepewność – to wszystko trzeba było udźwignąć, a jednocześnie budować drużynę i normalnie pracować” – wspomina.

Zespół z Puław miał potencjał, ale funkcjonował w warunkach dalekich od stabilnych. Tokarczyk zderzył się z codziennością, w której nie tylko mecz decyduje o wyniku – równie ważne są rozmowy w szatni, relacje, gaszenie pożarów, zarządzanie emocjami. – „To była szkoła zarządzania kryzysem. Czasem każdego dnia pojawiał się nowy problem. Ale właśnie dzięki temu nauczyłem się, że trener musi mieć wewnętrzny kompas, że nie może dać się ponieść chaosowi” – mówi.

Ostatecznie jego praca w Puławach zakończyła się nagle – dzień przed meczem z jego byłym klubem z Bielska – Rekordem, pod koniec sezonu. Paradoks, który – jak przyznaje – był bolesny, ale też symboliczny. – „To był cios, ale też moment, w którym poznałem samego siebie. Nie uległem presji, nie zgodziłem się na rzeczy, które kłóciły się z moimi wartościami. Wyszedłem z tego z podniesioną głową. Do dziś jestem dumny, że zachowałem się wtedy tak, jak uważałem za słuszne” – podkreśla.

Dziś, z perspektywy czasu, mówi o tamtym okresie bez żalu. – „Gdybym miał wybierać jeszcze raz, podjąłbym tę decyzję ponownie. To było trudne miejsce, ale bardzo rozwijające. Wtedy zrozumiałem, że każda sytuacja – nawet ta pozornie przegrana – może stać się lekcją. W Puławach naprawdę dorosłem jako trener”.

Nowe wyzwanie w Poznaniu

Kiedy latem 2025 roku przejmował Wartę Poznań, wielu mówiło o odważnej decyzji. Młody trener z Bielska-Białej, po trudnym epizodzie w Puławach, miał objąć zespół z tradycją, ale też po sporych przebojach – bo jak nazwać dwa kolejne spadki, od Ekstraklasy po drugą ligę. Tokarczyk wszedł w to wyzwanie z charakterystycznym spokojem i planem, który – jak się okazuje – zaczyna przynosić konkretne efekty.

– „Nie myślę kategoriami oczekiwań. Skupiam się na wysokich standardach pracy i niskich oczekiwaniach wobec tego, na co nie mam wpływu. Chodzi o to, żeby być gotowym każdego dnia – na treningu, w analizie, w relacjach z zawodnikami. Reszta to konsekwencja” – mówi Tokarczyk. Ta filozofia, jak sam przyznaje, zrodziła się z inspiracji historią Igi Świątek i jej współpracy z psycholog sportu Darią Abramowicz. – „Czytałem o tym, jak Świątek – mimo ogromnego talentu – miała problem z wynikiem, z presją, z oczekiwaniami. I właśnie wtedy Abramowicz zaszczepiła w niej myślenie o wysokich standardach i niskich oczekiwaniach. To zdanie bardzo do mnie trafiło. W piłce, tak jak w tenisie, nie da się wszystkiego zaplanować. Można za to każdego dnia robić rzeczy na najwyższym poziomie, niezależnie od tego, jaki będzie efekt. To daje wolność i spokój” – tłumaczy.

Dla Tokarczyka ta zasada stała się czymś więcej niż hasłem – to jego codzienny kompas. Dzięki niej potrafi oddzielić emocje od pracy, a presję wyniku zamieniać w koncentrację na jakości. – „Kiedy skupiasz się na procesie, na powtarzalności dobrych zachowań, sukces przychodzi sam. Nie trzeba go gonić” – dodaje.

Warta Tokarczyka gra z pomysłem, z dyscypliną i dojrzałością, której nie powstydziłyby się kluby z Ekstraklasy. Pięć zwycięstw z rzędu i styl, który budzi uznanie nawet u rywali, pokazują, że w Poznaniu zaczyna się nowy etap. Trener z Bielska stworzył drużynę, w której nie ma przypadkowych decyzji – każda akcja, każda reakcja ma swoje uzasadnienie.

Co dalej? Tokarczyk nie mówi o awansach, kontraktach czy tabelach. Woli mówić o rozwoju – własnym i drużyny. – „Chcę, żeby Warta była zespołem, z którego ludzie mogą być dumni. Żeby każdy, kto tu pracuje, czuł sens i widział postęp. To dla mnie największa motywacja” – podkreśla. To człowiek, który wierzy w proces – Warta zdaje się zaś być klubem, w którym prezentują podobną wiarę. Kontrakt, który w przypadku utrzymania zespołu w drugiej lidze automatycznie przedłuży się o dwa lata, daje szansę na tworzenie w Poznaniu przez Tokarczyka projektu długofalowego, ze sporymi perspektywami.

Dla trenera z Bielska-Białej trenerska droga w profesjonalnym futbolu seniorskim dopiero się zaczyna. A patrząc na to, z jaką konsekwencją, determinacją, a zarazem spokojem zmierza do celu, można odnieść wrażenie, że to początek pięknej, trenerskiej historii…